انواع ترکها سطوح بتنی

ترک ها به ندرت  سلامت سازه ای را تحت تاثیر قرار می دهند. بیشتر ترکهای تصادفی انفرادی بدنما هستند و اگرچه آنها به آب اجازه ورود می دهند ولی به خرابی پیشرونده منتهی نمی شوند و فقط آنها بد منظره می باشند.

ترکهای نقشه دار (پوست ماری) با فاصله نزدیک یا ترکهای موازی لبه قطعات ناشی شده از انجماد و آب شدگی از این قضیه مستثنی هستند و ممکن است به خرابی نهایی منتهی شوند.

چرا سطوح بتنی ترک برمی دارند؟ 

اکثر ترکهای بتنی معمولا به علت طراحی نادرست و روشهای اجرائی نامناسب مانند موارد زیر حاصل می شوند:

الف) حذب درزهای جداسازی کننده و کنترلی و روشهای ناصحیح اجرای اتصالات و درزها

ب) آماده سازی زیر بنایی (بستر زیرکار) به روش غلط

ج) استفاده از بتن با اسلامپ بالا و افزودن آب در کارگاه به آن

د) پرداخت کاری ناصحیح

ه) عدم عمل آوری و یا عمل آوری ناکافی و نامناسب

چگونگی جلوگیری و یا کاهش ترک خوردگی

تمام بتن ها برای ترک خوردگی تمایل نشان می دهند و تولید مداوم بتن کاملا عاری از ترک خوردگی امکان پذیر نیست.

 به هرحال، ترک خوردگی می تواند در صورتی کاهش یافته و کنترل شود که محافظت های اساسی زیرین رعایت شوند:

الف) بستر زیرکار و قالب بندی: تمام خاک رویی(خاک دستی) و نقاط نرم باید برداشته شوند.صرفنظر از نوع خاک، زیر قطعه بتنی فشرده شده یا کرسی چینی شده یا بوسیله غلتک کاری، ویبره کاری و کوبیدن کاملا فشرده شده باشد دال بتنی و بستر زیرکار باید جهت زهکشی شیب مناسبی داشته باشد. بستر زیرکار صاف،همواره و ترازبندی شده به جلوگیری از ترک خوردگی کمک می کنند. قالب ها باید بطوری ساخته و مهار شده  باشند که بتواند در مقابل فشار بتن، بدون حرکت و جابجائی مقاوم و استوار باشد. ورق های  پلی اتیلنی

(Poly   (Ethylen   مانع تبخیر آب شده، آب آوری تراوش (Bleeding ) را افزایش می دهد وبطور فوق العاده ترک خوردگی بتن با اسلامپ بالا را افزایش میدهند.

برای کاهش تراوش و آب آوری روی ورق های پلی اتیلن را با ۱ تا ۲ اینچ (۲/۵ تا ۵ سانتیمتر ) از ماسه مرطوب بپوشانید. بلافاصله قبل از استقرار بتن، بستر زیرکار، قالب ها و آرماتور را مرطوب سازید.

ب) بتن: بطور کلی از بتن با اسلامپ متوسط که مقدار آن بیشتر از ۵ اینج( ۱۲/۵سانتیمتر)

نباشد استفاده نمائید.از آب زدن مجدد به مخلوط بتن خودداری نمائید. اگر بتنی با اسلامپ بالاتر یعنی تا حدود ۷ اینچ(۱۲/۵ سانتیمتر) الزاما بکار برده شود،نسبت ها ناچارا تغییر خواهند یافت و برای جلوگیری از آب آوری زیاد، جداشدگی و کاهش مقاومت، مخلوط های خاصی طراحی خواهد شد. برای دال های روباز و برای مکانهایی که در معرض هوای منجمد کننده قرار دارند بتن با حباب هوادهی شده اختصاص دهید.

ج) پرداخت کاری: کارهای پرداختی را با آب موجود روی سطح انجام ندهید. شمشه کشی اولیه باید بلافاصله بوسیله تخته ماله کشی   (Bull floating)

انجام گیرد. برای ایجاد اصطکاک بهتر در روی سطوح خارجی از پرداخت جاروئی استفاده نمائید. اگر تبخیرآب بیش از حد باشد، ان را بوسیله وسائلی برای جلوگیری از ترکیدگی ناشی از جمع شدگی پلاستیک کاهش دهید،در صورتی که شرایط جوی شدید باشد، بتن را با گونی خیس وبا ورقه های پلی اتیلن در بین عملیات پرداخت بپوشانید.

د)عمل آوردن: حتی المقدور هرچه زودتر عمل آوری را شروع نمائید. سطح را با ترکیب عمل آورنده غشاء مایعی (مایع کیورینگ) اسپری نمائید و یا آن را با گونی خیس پوشانیده و حداقل آن را به مدت ۳ روز مرطوب نگاه دارید. یک کاربرد ثانوی از مواد عمل آورنده در روز بعد، باعث افزایش یک مرحله تضمین کیفیت خوب می باشد.

ه) اتصالات (درزها و ژوئن ها): باید با درزهای کنترلی به عمق یک چهارم ضخامت دال که بوسیله اره کردن و یا فشار دادن در فواصلی کمتر از۳۰ برابر ضخامت دال ایجاد می شود، تمهیداتی جهت حرکات انقباضی یا انبساطی ناشی شده از تغییرات دما و رطوبت اتخاذ نمود.اغلب جهت سطوح وسیع با ضخامت کم، کمتر کردن فواصل درزهای کنترلی لازم به نظر میرسد.

سطح موردنظر نباید حدودا متجاوز از ۱/۵ برابر پهنای آن باشد.درزهای جداکننده باید هر موقع که محدودسازی آزادی در حرکت عمودی یا افقی پیش بینی شده باشد،فراهم شود،مانند جائی که کف ها با دیواره ها، ستونها و یا پی های سطحی بهم می رسند. این درزها کاملا عمیق بوده و با قرار دادن برخی از انواع مواد مانند استایروفوم برای جلوگیری از اتصال بین دال و دیگر اجزاء ساختمانی ساخته می شود.

و)پوشش روی آرماتورها : ترکهای موجود در بتن حاصل از انبساط ، زنگ زدگی روی آرماتورهای فولادی، باید بوسیله ایجاد پوشش بتنی کافی به میزان حداقل ۲ اینچ(۵ سانتیمتر) برای جلوگیری از تماس نمک و رطوبت با فولاد ممانعت شود.