سیکابتن پارسیان مهمترین دلیل هوازایی در بتن بهبود پایانی آن در برابر یخبندان و نمکهای یخ زدا است.هنگامی که آب یخ بزند، افزایش حجم پیدا میکند.چنانچه تمهیداتی برای این افزایش حجم در نظر گرفته نشود موجب پدید آمدن فشار در منافذ مویینه بتن می شود. اگر مقدار این فشار از مقاومت کششی بتن فراتررود سبب ایجاد ترک دربتن و در نهایت موجب فروپاشی بتن می شود. تشکیل بلورها، موجب پدید آمدن فشار در بتن و در نهایت موجب فروپاشی بتن می شود.تشکیل بلورها،موجب پدید آمدن فشار در بتن و خرابی بتن می شود.

حبابهای هوا در بتن (فضای ناشی از کاربرد نمکهای یخ زدا ) نمک در بتن مورد نیاز برای انبساط ناشی از یخ زدگی و فضای لازم برای رشد بلورهای نمک را فراهم می آورد و از ایجاد فشار داخلی جلوگیری میکند.علاوه بر موارد گفته شده
،هوازایی سایر خواص بتن رانیز،به ویژه برای مقاصد سد سازی ،بهبودمی بخشد. 

کارایی:

ماده هوازاکارایی بتن به ویژه بتن های کم سیمان و خشن را بهبود می بخشد، علت افزایش و بهبود کارآیی بتن و استفاده از مواد افزودنی هوازا این است که حبابهای هوا در اثرنیروهای کشش سطحی کروی شکل می شوند و مانندغلتکهایی با اصطحکاک سطحی کم و خاصیت الاستیسیته قابل ملاحظه،عمل می کنند.در حقیقت حباب های هوا نقش ریزدانه های بتن مواد سیمانی و ریزترین مصالح سنگی را در کارآیی یاری می کنند. برای بتنی با روانی و کارآیی ثابت، با افزایش مقدار هوا می توان از مقدار آب اختلاط و مقدار ماسه کاست.

این موضوع برای بتن های کم سیمان مشهودتر است. در بتنهای حجیم، که علاقه به کاهش سیمان آنها به منظور کنترل گرمای هیدارسیون می باشد، هوازا می تواند بدون نیاز به افزایش آب،کارآیی را ثابت نگه دارد از طرفی هرچه بزرگترین اندازه سنگدانه افزایش یابد، سنگدانه های درشت حجم بیشتری از(w/c) بتن را اشغال می کنند و بنابر این برای جبران ریزدانه و حفظ کارآیی می توان از اهوازا استفاده کرد.

در مورد ماسه هایی  که کمبود ذرات دارند (زیر الک نمره ۵۰) نیز می توان با هوازا کمبود را تا حدود زیادی جبران کرد. هوازا همچنین جداشدگی و آب انداختگی (به ویژه در بتنهای کم و با سنگدانه های بزرگ) را به میزان قابل ملاحظه ای کاهش می دهد.